Praktische problemen

Financiële kwesties

Tegemoetkomingen door de openbare gezondheidszorg of door particuliere verzekeringsmaatschappijen kunnen enorm variëren en deze hangen voornamelijk af van het lokale beleid.

Bijvoorbeeld in Zwitserland en de Verenigde Staten zullen particuliere verzekeringsmaatschappijen alleen instemmen om de procedure terug te betalen wanneer vooraf de toestemming werd verkregen. Uw plastisch chirurg moet dit verzoek tot terugbetaling indienen.

Daarentegen is in vele landen een borstreconstructie een wettelijk recht en verzekeringsmaatschappijen moeten er sterk argumenten aanbrengen om een tegemoetkoming te weigeren. Soms wordt er echter een zeer lage vergoeding voorzien, waardoor het voor ziekenhuizen financieel onhaalbaar is om dit type chirurgie uit te voeren.

In landen met een publieke gezondheidszorg zoals België, Frankrijk, Ierland, Italië en het Verenigd Koninkrijk is een voorafgaande goedkeuring niet altijd noodzakelijk. Helaas blijft de ziekenhuisvergoeding laag. Dit kan het moeilijk maken om een groot aantal centra te vinden die alle opties voor borstreconstructie aanbieden. Bovendien worden de ziekenhuizen ook in de verleiding gebracht om enkel de meest lucratieve technieken aan te bieden, in plaats van de meest geschikte procedure voor elke individuele patiënt.

Omwille van deze reden zal men in sommige landen extra kosten in rekening brengen, in aanvulling op de vergoedingen voorzien door de publieke gezondheidszorg. Op deze manier zullen alle patiënten de meest geschikte reconstructieve techniek aangeboden krijgen. Deze extra financiële kosten dient u zelf te financieren of kunnen gedragen worden door uw eigen aanvullende particuliere verzekering.

Wij geven u het advies voldoende informatie in te winnen over de financiële gevolgen van een operatie, bij uw chirurg of bij het administratief personeel. Neem ook uw verzekeringspolis zorgvuldig door, en vergewis uzelf ervan voldoende op de hoogte te zijn van de financiële tegemoetkoming door uw ziekteverzekering.

Arbeidsongeschiktheid

De totale periode van arbeidsongeschiktheid wordt bepaald door de oncologische ingreep, de reconstructieve techniek en de nood aan bijkomende therapie.

1. Patiënten die een onmiddellijke reconstructie ondergaan

(a) Na borstsparende chirurgie

Een hervorming van de borst of de uitvoering van loco-regionale flappen verlengen de periode van arbeidsongeschiktheid niet. Na een herstelperiode van 3 à 4 weken is radiotherapie vereist gedurende 5 à 6 weken.

Na deze bijkomende behandeling heeft men soms enkele weken extra nodig om voldoende te herstellen.

(b) Na een gedeeltelijke of volledige borstamputatie

Zonder een borstreconstructie of een bijkomende behandeling bedraagt de herstelperiode ongeveer 3 à 4 weken.

Wanneer een onmiddellijke reconstructie uitgevoerd wordt, zal de totale hersteltijd ongeveer 6 weken bedragen.

Wanneer een bijkomende therapie noodzakelijk is (chemo- of radiotherapie), zal de hersteltijd verder oplopen.

Radiotherapie voegt gewoonlijk 5 tot 8 weken toe aan de hersteltijd, terwijl chemotherapie de arbeidsongeschiktheid met 6 maanden kan verlengen.

2. Patiënten die een laattijdige reconstructie ondergaan

Zowel na een implantaat-gebaseerde reconstructie als na een transplantatie van lichaamseigen weefsel, is een herstelperiode van 6 weken vereist.

Het volledig hernemen van de dagactiviteiten is eenvoudiger na een reconstructie met een perforatorflap, aangezien de spierfunctie en spierkracht bewaard bleven.